Ik ben door Joep verblijd met een heuse (leen)laptop. Vanaf nu kan ik thuis mijn verhaaltjes schrijven, muziek luisteren, foto’s bewaren en bekijken en nog veel meer.

Twee maanden zijn er alweer verstreken met nog vier maanden te gaan. Regelmatig vraag ik me af hoe het met de familie, vrienden en andere bekenden gaat. Maar via de telefoon en internet blijf ik op de hoogte. Ik vind het erg fijn om alle reacties, groetjes en emails te ontvangen . Thanks for that!

Ik heb deze week als stagiair de bevoorrechte positie gehad om mee te mogen toen Joep voor ’t werk een zakenlunch had. In ’t Belgisch biercafé waar ze Belgisch speciaalbier schenken . Onder het genot van ‘Verboden vrucht’ gegeten en gepraat met twee vertegenwoordigers. Ik wist niet wat hun doel was want we hadden het over reizen, Australië en Nederland. Pas nadat we onze bord hadden leeg hadden kwamen de papieren op tafel. Het bedrijf waarvoor ze werkten was leverancier van computerapparatuur. De Lage Landen was voor hun dus een aantrekkelijke klant. Maar veel interessanter was hun relatie met de groothandel. Ze hadden speciale aanbiedingen om voor particulieren goedkoope computers te leveren van de grotere merken. Dus kwaliteit voor weinig. Je kunt je voorstellen dat de werknemers van De Lage Landen niet altijd weten wat voor computer ze aan moeten schaffen voor thuisgebruik. Met de aanbiedingen die deze twee mannen op papier hadden kun je voor een zachte prijs een computer kopen waarvan je zeker weet dat ie aan je behoeften voldoet. Het lijkt eigenlijk wel een beetje op een PC-prive project alleen doet De Lage Landen zelf niets behalve een folder van het bedrijf geven als er om gevraagd wordt.

Als ik nu nog een heleboel centjes had zou ik zeker zelf een laptop hebben aangeschaft want via het bedrijf had je een zeer complete laptop voor onder de duizend Euro. Maar wie weet krijg ik daar nog de kans voor. Ik ben bezig in een boek waarin een Australische knakker uitlegt hoe je rijk kunt worden. Nu ben ik veel te nuchter om daar in te geloven maar omdat ik het wel leuk vind om te lezen en het boek gratis werd uitgedeeld op straat ben ik een paar weken geleden begonnen in ’t boek. Schrijver is een ondernemer die na het faillisement van zijn bedrijf zijn hele leven heeft omgegooid en op zijn twintigste miljonair werd. Hij legt uit hoe je in het leven moet staan om miljonair te worden en hoe het grote geld door banken als machtsmiddel wordt gebruikt. Een beetje een Emiel Ratelband type. Ik heb er dus weinig mee op. Wel interessant is zijn manier om met geld om te gaan en hoe je op een veilige manier je geld kunt investeren. Feit is dat als je je geld op een spaarrekening zet in principe alleen de bank er rijker van wordt . Als je duizend Euro te besteden hebt kun je geld ontvangen door de garanties van aandelen te kopen. Ingewikkeld verhaal met veel Engelse termen die ik niet helemaal snap maar zeker de moeite waard om meer van te weten te komen. Volgens mij biedt dit de mogelijkheid om naast je salaris (als je een vaste baan hebt) op een makkelijke manier extra inkomen te hebben .

Op woensdag heb ik nog enorm gelachen om één van de werknemers. Ik had al een keer met hem te maken gehad en hij is een goede vent maar absoluut een veel te eigenwijs. Toen Joep en ik David geholpen hadden met zijn laptop (hij moets dealers langsgaan in een groot gedeelte van Australië hoefden we het hem maar half te vertellen omdat hij deed alsof hij alles snapte. In ieder geval is dat goed gegaan. Maar afgelopen woensdag ging het alarm af en al snel stond er een groepje bij de balie. Dus nieuwsgierig even gaan kijken en wat bleek? De deur op slot! Niemand kon er in of uit . Enkele mensen die naar de WC waren geweest konden niet terug en mensen die beneden een cigaretje hadden gerookt stonden voor onze glazen deur. Best grappig. Al snel ging het verhaal rond dat David zich nogal ergerde aan het dichtslaan van de deur. Hij had dus een stuk plastic tussen de deur gedaan om het geluid te dempen. Verschillende mensen hadden hem nog gewaarschuwd maar nee, hij moest en zou dat dat irritante geluid weg hebben .

Ondertussen de bewaking erbij, mensen die via de brandtrappen toch nog naar WC konden en het geluid van het alarmsysteem dat inmiddels irritant te noemen was. Na een kwartiertje wist Joep het alarm uit te schakelen en de deur open te krijgen. Achteraf bleek dat er een zekering was doorgebrand. Of onze dorpsgek nu oorzaak was van het probleem kon niemand zeggen .

Op vrijdagavond hadden Jeremy en Alini een aantal mensen uitgenodigd voor een barbecue bij ons thuis. Voor alle bewoners van The Palladium is er een barbecueplaats die je kunt huren. Ik had geen zin want was moe, wilde vroeg naar bed gaan en had ook niet de intentie om nieuwe mensen te leren kennen. Ik lag op de bank te lezen toen de eerste vrienden binnenkwamen. Ze hadden bier en wijn meegebracht en namen de drankjes samen met het vlees mee naar beneden. Na een uurtje kwam iedereen weer naar boven. Al snel vroeg iemand waar ik vandaan kwam en met die jongen aan de praat geraakt. Hij en zijn vriend kwamen uit Duitsland en samen waren ze een halfjaartje in Australië waren en daarvoor een half jaar in Canada geweest. Ze vertelden dat ze in Toronto op kamers hadden gezeten en dat het een geweldige stad was. Altijd weer leuk om de verhalen te horen van iemand anders. Maar het was alweer na twaalf uur geworden voordat iedereen wegging. Hoorde ik dat van de twaalf mensen één van de meisjes ook nog eens Nederlands te zijn. Heb ik heel de avond geen woord mee gesproken! Ongelooflijk en jammer want ze was best knap . Een van de Duitse jongens die wel met haar gepraat had zei dat ze de volgende ochtend richting Canberra zou vertrekken. Zij moet trouwens ook vast gehoord hebben dat ik uit Nederland kom.

Bizar toen iedereen wegging en bij de deur de schoenen aan moest doen. Ik gaf die Duitse jongens een hand en wachtte totdat iedereen zijn schoenen had aangetrokken. Die Nederlandse griet keek me nog aan maar ik vond het niet echt een moment om een gesprek te beginnen. Ook zij zei niets en even later hebben Alini en ik de bierflessen opgeruimd en ben ik nogal wat later dan gepland gaan slapen.

Er is trouwens een kans dat ik binnenkort een blind date heb. Joep gaat namelijk elke dag van het werk naar huis met de bus. Zo kent hij een meisje waar hij regelmatig mee kletst als zij ook met dezelfde bus naar huis gaat. Omdat Joep vind dat ik als vrijgezel best eens wat mag doen om een vriendin te krijgen heeft hij haar emailadres aan mij gegeven. Ik heb dus een emailtje gestuurd en verwacht binnen twee weken een antwoord. Ik vind het allemaal best grappig en natuurlijk vind Joep het helemaal leuk om een date te regelen. Ben benieuwd wat zij er van vind en hoe ze heet...